من كجا و تو كجا كه شنیدم قطره های خونت با همین خاكهای شلمچه یا طلائیه یا شاید آبهای اروند همراه شد تا مرا كه بعد از سالها به زیارت تو كشانده هشدار دهد و كسی از درونم فریاد بزند: های! می دانی فاصله خونی كه در رگ توست با آن قطره های خون در چیست؟
من كجا و تو كجا كه شنیدم چقدر راحت چشمت را به زرق و برق چراغهای شهر بستی، چراغهای چشمك زنی كه مردمش را از نگاه به آسمان باز می داشت و اما تو دنبال ستاره ها بودی و همین شد كه خودت هم یكی از ستاره های آسمان شدی.
من كجا و تو كجا كه شاید در یك لحظه ی ملكوتی به زیبایی تمام عمر آدمها كوله بار گناهانت را زمین گذاشتی و قنوت گرفتی و سجده كردی... سجده ی شكر یا توبه! نمی دانم اما هرچه بود در یك لحظه عهد بستی و تمام شد و همه چیز از همین یك لحظه شروع می شود، لحظه هایی كه شاید یك چشم به هم زدن بیشتر طول نكشند اما چشمه ای در قلب آدمها می جوشانند كه سعادت عمری را رقم می زند. لحظه ای كه میثاق می بندی همانی باشی كه او می خواهد.
وقتی بر خاكی كه روی آن افتاده بودی قدم می زدم با تو پیمان بستم كوله بار گناهانم را همان جا روی زمین بگذارم و همان میثاقی را ببندم كه تو با خدا بستی...
هنوز كلام پیر جماران را از یاد نبرده ام كه می گفت: جنگ تمام نشده است... جنگ ما جنگ حق و باطل است و تا پایان تاریخ ادامه خواهد داشت و من هر روز در كشاكش زندگی معنای این كلامش را در می یابم. در جنگی كه هنوز تمام نشده است با مسئولیتی شاید هزاران بار سنگین تر...
گاهی كه بار سنگین این مسئولیت را بر دوشم احساس می كنم، دلم برای آسمان تنگ می شود و تو می دانی كه در این زرق و برق شهرها پیمودن راه اسمان چقدر سخت است...
همراهی ام كن تا شاید من هم به آسمانی ها بپیوندم...
همراهی ام كن كه من هم یكی از آنهایی باشم كه امام عصر علیه السلام برای خودش انتخاب می كند...
و تا شاید من هم مثل تو پرواز كنم...